Χριστός Ἀνέστη Ἀληθῶς!

Ὁ Μητροπολίτης Ναθαναήλ λυπᾶται πού παρά τή θέλησή του δέν μπορεῖ νά ἑορτάσει, μαζί μέ ὅσους ἀπό ἐσᾶς θά ἤθελαν, τά ὀνομαστήριά του (22 Ἀπριλίου, Τετάρτη τῆς Διακαινησίμου) μέσα σέ αὐτό τό κλίμα πανικοῦ πού δημιούργησαν οἱ συνεργαζόμενοι μέ τή δύναμη τοῦ κακοῦ μεταστρέφοντας τή φύση ἀπό εὐεργετική σέ ἐχθρική γιά τόν ἄνθρωπο.

Εἶναι εὐχαριστημένος πού δέν θά ἀναγκαστοῦν νά τοῦ εὐχηθοῦν κάποιοι πού δέν θέλουν, ἀλλά εἶναι στενοχωρημένος πού δέν θά δεχθεῖ τίς εὐχές ἀπό αὐτούς πού θά ἤθελαν νά τοῦ εὐχηθοῦν.

Ἀγαπᾶ ὅλους, προσεύχεται γιά ὅλους καί παρακαλεῖ τόν προστάτη του Ἅγιο Ἀπόστολο Βαρθολομαῖο-Ναθαναήλ νά μεσιτεύει στόν ἀναστημένο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό γιά τήν ὑγεία                                                                                                                 τοῦ σύμπαντος κόσμου.

                                                                                                                 Ἀμήν! Γένοιτο!

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Φθάσαντες τό Ἅγιον Πάσχα καί γινόμενοι κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως, ὑμνοῦμεν τόν πατήσαντα θανάτῳ τόν θάνατον Κύριον τῆς δόξης, τόν συναναστήσαντα μεθ᾿ ἑαυτοῦ παγγενῆ τόν Ἀδάμ καί ἀνοίξαντα πᾶσιν ἡμῖν παραδείσου τάς πύλας.

Ἡ λαμπροφόρος Ἔγερσις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διαβεβαίωσις ὅτι κυρίαρχος εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου δέν εἶναι ὁ θάνατος, ἀλλά ὁ καταργήσας τό κράτος τοῦ θανάτου Σωτήρ, ὁ γνωριζόμενος τό πρότερον ὡς ἄσαρκος Λόγος, ὕστερον δέ ὡς ὁ δι᾿ ἡμᾶς, φιλανθρωπίας ἕνεκεν, σεσαρκωμένος, νεκρωθείς δέ ὡς ἄνθρωπος καί ἀναστάς κατ᾿ ἐξουσίαν ὡς Θεός, ὡς ὁ πάλιν Ἐρχόμενος μετά δόξης πρός πλήρωσιν τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Τό μυστήριον καί τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἡ ὁλόφωτος λατρεία, τά ἱερά μυστήρια, ἡ ζωή τῆς προσευχῆς, ἡ νηστεία καί ἡ ἄσκησις, ἡ ποιμαντική διακονία καί ἡ καλή μαρτυρία ἐν τῷ κόσμῳ, ὅλα ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Πασχαλίου εὐφροσύνης. Ἡ ζωή τῶν πιστῶν ἐν Ἐκκλησίᾳ εἶναι καθημερινόν Πάσχα, εἶναι «ἄνωθεν χαρά», ἡ «χαρά τῆς σωτηρίας», ἀλλά καί «ἡ σωτηρία ὡς χαρά»[1].

Οὕτω, αἱ ἀκολουθίαι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος δέν εἶναι καταθλιπτικαί, ἀλλά πλήρεις τῆς νικητηρίου δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως. Εἰς αὐτάς ἀποκαλύπτεται ὅτι ὁ Σταυρός δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τό σχέδιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἄνθρώπου καί τοῦ κόσμου. Αὐτό προαναγγέλλεται ἤδη κατά τό Σάββατον τοῦ Λαζάρου. Ἡ ἐκ νεκρῶν ἔγερσις τοῦ ἐπιστηθίου φίλου τοῦ Χριστοῦ εἶναι προτύπωσις τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως». Τό «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου» κορυφοῦται μέ τήν ἐπίκλησιν «Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν». Ἐνώπιον τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλομεν τό «Μεγαλύνω τά Πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν Ταφήν Σου, σύν τῇ Ἀναστάσει». Καί, γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ, διακηρύσσομεν εἰς τήν Πασχάλιον ἀκολουθίαν τό ἀληθές νόημα τοῦ Σταυροῦ: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Ἡ «κλητή καί ἁγία ἡμέρα» τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ ἀνατολή τῆς «ὀγδόης ἡμέρας», ἡ ἀπαρχή τῆς «καινῆς κτίσεως», ἡ βίωσις τῆς ἰδικῆς μας ἀναστάσεως, τό μέγα «θαῦμα τῆς ἐμῆς σωτηρίας»[2]. Εἶναι ἡ βιωματική βεβαιότης ὅτι ὁ Κύριος ἔπαθε καί ἤχθη εἰς θάνατον δι᾿ ἡμᾶς καί ἀνέστη δι᾿ ἡμᾶς «προοικονομῶν ἡμῖν τήν εἰς ἀπείρους αἰῶνας ἀνάστασιν»[3]. Καθ᾿ ὅλην τήν Πασχάλιον περίοδον ὑμνολογεῖται μέ ἀπαράμιλλον ποιητικότητα τό ἀνθρωπολογικόν νόημα τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ διάβασις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῆς δουλείας εἰς τήν ἀληθῆ ἐλευθερίαν, «ἡ ἐκ τῶν κάτω πρός τά ἄνω καί τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας πρόοδος καί ἀνάβασις»[4]. Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἐν Χριστῷ ἀνακαίνισις ἐνεργεῖται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὡς δυναμική προέκτασις τοῦ ἤθους τῆς Εὐχαριστίας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς «ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ», ὡς συνέργεια μετά τοῦ Θεοῦ διά τήν μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου, διά νά καταστῇ οὗτος εἰκών τῆς πληρότητος τῆς τελικῆς ἐπιφανείας τῆς θείας ἀγάπης ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Ἐσχάτων. Ζῆν ἐν Χριστῷ ἀναστάντι σημαίνει ἐξαγγέλλειν τό Εὐαγγέλιον «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», κατά τό ὑπόδειγμα τῶν Ἀποστόλων, εἶναι ἔμπρακτος μαρτυρία περί τῆς ἐλθούσης χάριτος καί τῆς προσδοκίας τῆς «καινῆς κτίσεως», ὅπου «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι»[5].

Ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν ἰδικήν μας συνανάστασιν δέν ἀρνεῖται τήν ἐπώδυνον παρουσίαν τοῦ θανάτου, τοῦ πόνου καί τοῦ σταυροῦ εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου. Δέν ἀπωθοῦμεν τήν σκληράν πραγματικότητα, οὔτε ἐξασφαλίζομεν εἰς τόν ἑαυτόν μας, διά τῆς πίστεως, ψυχολογικήν κάλυψιν ἀπέναντι εἰς τόν θάνατον. Γνωρίζομεν ὅμως ὅτι ὁ παρών βίος δέν εἶναι ὁλόκληρος ἡ ζωή, ὅτι ἐδῶ εἴμεθα «ὁδῖται»˙ ὅτι ἀνήκομεν εἰς τόν Χριστόν καί ὅτι πορευόμεθα πρός τήν αἰώνιον Αὐτοῦ Βασιλείαν. Ἡ παρουσία τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου, ὅσον ἁπτή καί ἄν εἶναι, δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην πραγματικότητα. Αὐτή εἶναι ἡ ὁριστική κατάργησις τοῦ θανάτου. Εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει πόνος καί θάνατος, ἀλλά ἀτελεύτητος ζωή. «Πρό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου», ψάλλομεν, «φοβερός ὁ θάνατος τοῖς ἀνθρώποις˙ μετά τό ἔνδοξον πάθος, φοβερός ὁ ἄνθρωπος τῷ θανάτῳ»[6]. Ἡ πίστις εἰς Χριστόν δίδει δύναμιν, καρτερίαν καί ὑπομονήν διά νά ἀντέχωμεν τάς δοκιμασίας. Ὁ Χριστός εἶναι «ὁ πᾶσαν νόσον ἰώμενος καί ἐκ τοῦ θανάτου λυτρούμενος». Εἶναι ὁ παθών δι᾿ ἡμᾶς, ὁ ἀποκαλύψας τοῖς ἀνθρώποις ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ «ἀεί ὑπέρ ἡμῶν», ὅτι εἰς τήν Ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἀνήκει οὐσιωδῶς ἡ φιλανθρωπία Του. Αὐτή ἡ εὐκταία φωνή τῆς θείας ἀγάπης ἀντηχεῖ εἰς τό «θάρσει, τέκνον» τοῦ Χριστοῦ πρός τόν παραλυτικόν καί τό «θάρσει, θύγατερ»[7] πρός τήν αἱμορροοῦσαν, εἰς τό «θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»[8] πρό τοῦ Πάθους καί εἰς τό «θάρσει, Παῦλε»[9] πρός τόν ἐν φυλακῇ καί ἀπειλῇ θανάτου Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν.

Ἡ σοβοῦσα πανδημία τοῦ νέου κορωνοϊοῦ ἀπέδειξε πόσον εὔθραστος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πόσον εὐκόλως τόν κυριεύει ὁ φόβος καί ἡ ἀπόγνωσις, πόσον ἀδύναμοι ἀποδεικνύονται αἱ γνώσεις καί ἡ αὐτοπεποίθησίς του, πόσον ἕωλος εἶναι ἡ ἄποψις ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ ἕν γεγονός εἰς τό τέλος τῆς ζωῆς καί ὅτι ἡ λήθη ἤ ἡ ἀπώθησις τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ὀρθή ἀντιμετώπισίς του. Αἱ ὁριακαί καταστάσεις ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνίκανος νά διαχειρισθῇ σθεναρῶς τήν ὕπαρξίν του, ὅταν πιστεύῃ ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἀνίκητος πραγματικότης καί τό ἀνυπέρβλητον ὅριον. Εἶναι δύσκολον νά παραμείνωμεν ἀνθρώπινοι ἄνευ τῆς ἐλπίδος τῆς αἰωνιότητος. Αὐτή ἡ ἐλπίς ζῇ εἰς τήν καρδίαν ὅλων τῶν ἰατρῶν, τῶν νοσηλευτῶν, τῶν ἐθελοντῶν, τῶν δωρητῶν καί ὅλων τῶν γενναιοφρόνως συμπαρισταμένων εἰς τούς πάσχοντας ἀδελφούς, μέ θυσιαστικόν πνεῦμα, αὐτοπροσφοράν καί ἀγάπην. Μέσα εἰς τήν ἀνείπωτον κρίσιν, αὐτοί εὐωδιάζουν ἀνάστασιν καί ἐλπίδα. Εἶναι οἱ «Καλοί Σαμαρεῖται», οἱ ἐπιχέοντες, μέ κίνδυνον τῆς ζωῆς των, ἔλαιον καί οἶνον ἐπί τάς πληγάς, εἶναι οἱ σύγχρονοι «Κυρηναῖοι» εἰς τόν Γολγοθᾶν τῶν ἐν ἀσθενείαις κατακειμένων.

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ, δοξάζομεν τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, τοῦ πηγάζοντος ζωήν ἐξ οἰκείου φωτός καί φαιδρύνοντος τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τά σύμπαντα, δεόμενοι Αὐτοῦ, τοῦ ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τοῦ παρέχοντος ζωήν καί ἀνάστασιν, ὅπως συγκαταβαίνων, ἐν τῇ ἀφάτῳ Αὐτοῦ φιλανθρωπίᾳ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, χαρίζηται ἡμῖν τό πολύτιμον δῶρον τῆς ὑγείας καί κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν εἰς ὁδούς εὐθείας, διά νά καταξιωθῇ ἡ θεοδώρητος ἐλευθερία ἡμῶν ἐν τῷ κόσμῳ, προτυποῦσα τήν τελείωσιν αὐτῆς ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Χριστός Ἀνέστη!
Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

1.π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν, Ἡμερολόγιον, ἐκδ. Ἀκρίτας Ἀθήνα 2003, σ. 223
2.Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Εἰς τό ἅγιον Πάσχα, PG 36, στ. 664.
3. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Εἰς τήν Ἀνάληψιν, PG 151, στ. 277.
4. Γρηγορίου Θεολόγου, ὅ.π., στ. 636.
5. Ἀποκ. καʹ, 4.
6. Δοξαστικόν Ἑσπερινοῦ κζʹ Σεπτεμβρίου.
7. Ματθ. θʹ, 2 καί 22.
8. Ἰωάν. ιστʹ, 33.
9. Πράξ. κγʹ, 11.

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Φθάσαντες τό Ἅγιον Πάσχα καί γινόμενοι κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως, ὑμνοῦμεν τόν πατήσαντα θανάτῳ τόν θάνατον Κύριον τῆς δόξης, τόν συναναστήσαντα μεθ᾿ ἑαυτοῦ παγγενῆ τόν Ἀδάμ καί ἀνοίξαντα πᾶσιν ἡμῖν παραδείσου τάς πύλας.

Ἡ λαμπροφόρος Ἔγερσις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διαβεβαίωσις ὅτι κυρίαρχος εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου δέν εἶναι ὁ θάνατος, ἀλλά ὁ καταργήσας τό κράτος τοῦ θανάτου Σωτήρ, ὁ γνωριζόμενος τό πρότερον ὡς ἄσαρκος Λόγος, ὕστερον δέ ὡς ὁ δι᾿ ἡμᾶς, φιλανθρωπίας ἕνεκεν, σεσαρκωμένος, νεκρωθείς δέ ὡς ἄνθρωπος καί ἀναστάς κατ᾿ ἐξουσίαν ὡς Θεός, ὡς ὁ πάλιν Ἐρχόμενος μετά δόξης πρός πλήρωσιν τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Τό μυστήριον καί τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἡ ὁλόφωτος λατρεία, τά ἱερά μυστήρια, ἡ ζωή τῆς προσευχῆς, ἡ νηστεία καί ἡ ἄσκησις, ἡ ποιμαντική διακονία καί ἡ καλή μαρτυρία ἐν τῷ κόσμῳ, ὅλα ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Πασχαλίου εὐφροσύνης. Ἡ ζωή τῶν πιστῶν ἐν Ἐκκλησίᾳ εἶναι καθημερινόν Πάσχα, εἶναι «ἄνωθεν χαρά», ἡ «χαρά τῆς σωτηρίας», ἀλλά καί «ἡ σωτηρία ὡς χαρά»[1].

Οὕτω, αἱ ἀκολουθίαι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος δέν εἶναι καταθλιπτικαί, ἀλλά πλήρεις τῆς νικητηρίου δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως. Εἰς αὐτάς ἀποκαλύπτεται ὅτι ὁ Σταυρός δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τό σχέδιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἄνθρώπου καί τοῦ κόσμου. Αὐτό προαναγγέλλεται ἤδη κατά τό Σάββατον τοῦ Λαζάρου. Ἡ ἐκ νεκρῶν ἔγερσις τοῦ ἐπιστηθίου φίλου τοῦ Χριστοῦ εἶναι προτύπωσις τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως». Τό «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου» κορυφοῦται μέ τήν ἐπίκλησιν «Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν». Ἐνώπιον τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλομεν τό «Μεγαλύνω τά Πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν Ταφήν Σου, σύν τῇ Ἀναστάσει». Καί, γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ, διακηρύσσομεν εἰς τήν Πασχάλιον ἀκολουθίαν τό ἀληθές νόημα τοῦ Σταυροῦ: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Ἡ «κλητή καί ἁγία ἡμέρα» τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ ἀνατολή τῆς «ὀγδόης ἡμέρας», ἡ ἀπαρχή τῆς «καινῆς κτίσεως», ἡ βίωσις τῆς ἰδικῆς μας ἀναστάσεως, τό μέγα «θαῦμα τῆς ἐμῆς σωτηρίας»[2]. Εἶναι ἡ βιωματική βεβαιότης ὅτι ὁ Κύριος ἔπαθε καί ἤχθη εἰς θάνατον δι᾿ ἡμᾶς καί ἀνέστη δι᾿ ἡμᾶς «προοικονομῶν ἡμῖν τήν εἰς ἀπείρους αἰῶνας ἀνάστασιν»[3]. Καθ᾿ ὅλην τήν Πασχάλιον περίοδον ὑμνολογεῖται μέ ἀπαράμιλλον ποιητικότητα τό ἀνθρωπολογικόν νόημα τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ διάβασις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῆς δουλείας εἰς τήν ἀληθῆ ἐλευθερίαν, «ἡ ἐκ τῶν κάτω πρός τά ἄνω καί τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας πρόοδος καί ἀνάβασις»[4]. Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἐν Χριστῷ ἀνακαίνισις ἐνεργεῖται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὡς δυναμική προέκτασις τοῦ ἤθους τῆς Εὐχαριστίας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς «ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ», ὡς συνέργεια μετά τοῦ Θεοῦ διά τήν μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου, διά νά καταστῇ οὗτος εἰκών τῆς πληρότητος τῆς τελικῆς ἐπιφανείας τῆς θείας ἀγάπης ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Ἐσχάτων. Ζῆν ἐν Χριστῷ ἀναστάντι σημαίνει ἐξαγγέλλειν τό Εὐαγγέλιον «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», κατά τό ὑπόδειγμα τῶν Ἀποστόλων, εἶναι ἔμπρακτος μαρτυρία περί τῆς ἐλθούσης χάριτος καί τῆς προσδοκίας τῆς «καινῆς κτίσεως», ὅπου «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι»[5].

Ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν ἰδικήν μας συνανάστασιν δέν ἀρνεῖται τήν ἐπώδυνον παρουσίαν τοῦ θανάτου, τοῦ πόνου καί τοῦ σταυροῦ εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου. Δέν ἀπωθοῦμεν τήν σκληράν πραγματικότητα, οὔτε ἐξασφαλίζομεν εἰς τόν ἑαυτόν μας, διά τῆς πίστεως, ψυχολογικήν κάλυψιν ἀπέναντι εἰς τόν θάνατον. Γνωρίζομεν ὅμως ὅτι ὁ παρών βίος δέν εἶναι ὁλόκληρος ἡ ζωή, ὅτι ἐδῶ εἴμεθα «ὁδῖται»˙ ὅτι ἀνήκομεν εἰς τόν Χριστόν καί ὅτι πορευόμεθα πρός τήν αἰώνιον Αὐτοῦ Βασιλείαν. Ἡ παρουσία τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου, ὅσον ἁπτή καί ἄν εἶναι, δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην πραγματικότητα. Αὐτή εἶναι ἡ ὁριστική κατάργησις τοῦ θανάτου. Εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει πόνος καί θάνατος, ἀλλά ἀτελεύτητος ζωή. «Πρό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου», ψάλλομεν, «φοβερός ὁ θάνατος τοῖς ἀνθρώποις˙ μετά τό ἔνδοξον πάθος, φοβερός ὁ ἄνθρωπος τῷ θανάτῳ»[6]. Ἡ πίστις εἰς Χριστόν δίδει δύναμιν, καρτερίαν καί ὑπομονήν διά νά ἀντέχωμεν τάς δοκιμασίας. Ὁ Χριστός εἶναι «ὁ πᾶσαν νόσον ἰώμενος καί ἐκ τοῦ θανάτου λυτρούμενος». Εἶναι ὁ παθών δι᾿ ἡμᾶς, ὁ ἀποκαλύψας τοῖς ἀνθρώποις ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ «ἀεί ὑπέρ ἡμῶν», ὅτι εἰς τήν Ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἀνήκει οὐσιωδῶς ἡ φιλανθρωπία Του. Αὐτή ἡ εὐκταία φωνή τῆς θείας ἀγάπης ἀντηχεῖ εἰς τό «θάρσει, τέκνον» τοῦ Χριστοῦ πρός τόν παραλυτικόν καί τό «θάρσει, θύγατερ»[7] πρός τήν αἱμορροοῦσαν, εἰς τό «θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»[8] πρό τοῦ Πάθους καί εἰς τό «θάρσει, Παῦλε»[9] πρός τόν ἐν φυλακῇ καί ἀπειλῇ θανάτου Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν.

Ἡ σοβοῦσα πανδημία τοῦ νέου κορωνοϊοῦ ἀπέδειξε πόσον εὔθραστος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πόσον εὐκόλως τόν κυριεύει ὁ φόβος καί ἡ ἀπόγνωσις, πόσον ἀδύναμοι ἀποδεικνύονται αἱ γνώσεις καί ἡ αὐτοπεποίθησίς του, πόσον ἕωλος εἶναι ἡ ἄποψις ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ ἕν γεγονός εἰς τό τέλος τῆς ζωῆς καί ὅτι ἡ λήθη ἤ ἡ ἀπώθησις τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ὀρθή ἀντιμετώπισίς του. Αἱ ὁριακαί καταστάσεις ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνίκανος νά διαχειρισθῇ σθεναρῶς τήν ὕπαρξίν του, ὅταν πιστεύῃ ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἀνίκητος πραγματικότης καί τό ἀνυπέρβλητον ὅριον. Εἶναι δύσκολον νά παραμείνωμεν ἀνθρώπινοι ἄνευ τῆς ἐλπίδος τῆς αἰωνιότητος. Αὐτή ἡ ἐλπίς ζῇ εἰς τήν καρδίαν ὅλων τῶν ἰατρῶν, τῶν νοσηλευτῶν, τῶν ἐθελοντῶν, τῶν δωρητῶν καί ὅλων τῶν γενναιοφρόνως συμπαρισταμένων εἰς τούς πάσχοντας ἀδελφούς, μέ θυσιαστικόν πνεῦμα, αὐτοπροσφοράν καί ἀγάπην. Μέσα εἰς τήν ἀνείπωτον κρίσιν, αὐτοί εὐωδιάζουν ἀνάστασιν καί ἐλπίδα. Εἶναι οἱ «Καλοί Σαμαρεῖται», οἱ ἐπιχέοντες, μέ κίνδυνον τῆς ζωῆς των, ἔλαιον καί οἶνον ἐπί τάς πληγάς, εἶναι οἱ σύγχρονοι «Κυρηναῖοι» εἰς τόν Γολγοθᾶν τῶν ἐν ἀσθενείαις κατακειμένων.

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ, δοξάζομεν τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, τοῦ πηγάζοντος ζωήν ἐξ οἰκείου φωτός καί φαιδρύνοντος τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τά σύμπαντα, δεόμενοι Αὐτοῦ, τοῦ ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τοῦ παρέχοντος ζωήν καί ἀνάστασιν, ὅπως συγκαταβαίνων, ἐν τῇ ἀφάτῳ Αὐτοῦ φιλανθρωπίᾳ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, χαρίζηται ἡμῖν τό πολύτιμον δῶρον τῆς ὑγείας καί κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν εἰς ὁδούς εὐθείας, διά νά καταξιωθῇ ἡ θεοδώρητος ἐλευθερία ἡμῶν ἐν τῷ κόσμῳ, προτυποῦσα τήν τελείωσιν αὐτῆς ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Χριστός Ἀνέστη!
Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

1.π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν, Ἡμερολόγιον, ἐκδ. Ἀκρίτας Ἀθήνα 2003, σ. 223
2.Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Εἰς τό ἅγιον Πάσχα, PG 36, στ. 664.
3. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Εἰς τήν Ἀνάληψιν, PG 151, στ. 277.
4. Γρηγορίου Θεολόγου, ὅ.π., στ. 636.
5. Ἀποκ. καʹ, 4.
6. Δοξαστικόν Ἑσπερινοῦ κζʹ Σεπτεμβρίου.
7. Ματθ. θʹ, 2 καί 22.
8. Ἰωάν. ιστʹ, 33.
9. Πράξ. κγʹ, 11.

Χριστὸς Ἀνέστη Ἀληθῶς!

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα καὶ ὅλη ἡ Δημιουργία, τὰ πάντα, εἶναι λαμπερά, ὁλόφωτα, λουσμένα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Κι αὐτὸ τὸ φῶς ποὺ μᾶς φωτίζει καὶ θερμαίνει τὶς καρδιές μας ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν καθένα μας καὶ ἁπλώνεται σὲ ὅλη τὴν Πλάση γιὰ νὰ τὴν μεταμορφώσει καὶ νὰ ὑπάρχει ἡ ἀναστάσιμη πορεία τῶν κτισμάτων καὶ ὁλόκληρης τῆς Κτίσεως πρὸς τὴ Σωτηρία.

Καὶ αὐτὴ τὴν πορεία, ἀδελφοί μου, τὴν χάραξε καὶ μᾶς τὴν ἔδειξε ὁ Κύριός μας, ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἀνάστασή Του νίκησε τὸν θάνατο. Δὲν τὸν νίκησε γιὰ τὸν Ἑαυτό Του, καθὼς Ἐκεῖνος δὲν τὸ χρειαζόταν! Τὸν νίκησε γιὰ Ἐμᾶς, γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔζησε καὶ θὰ ζήσει στὴ Γῆ! Τὸν νίκησε γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ ξαναζήσουμε δίπλα Του, νὰ βρεθοῦμε καὶ πάλι μέσα στὸν Παράδεισο ποὺ κάποτε χάσαμε!

Ὁ δρόμος αὐτός, τὸ Πάσχα, δηλαδὴ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στὴν ἐλευθερία, ἂς γίνει ἡ πορεία τοῦ καθενός μας!

Ἂς βαδίσουμε μὲ ἀγάπη καὶ πίστη, μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστὸ καὶ σιγουριὰ στὰ λόγια Του, μὲ ἀγάπη σὲ κάθε ἀδελφό μας καὶ πίστη στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ τότε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως ποὺ λάμπει στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ θὰ φωτίσει κι ἐμᾶς, θὰ λάμψει στὶς οἰκογένειές μας, θὰ λαμπρύνει τὶς ζωὲς καὶ τὰ βήματά μας!

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ἀμὴν! Γένοιτο!

+ Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Ἀπόγευμα Μεγάλης Παρασκευῆς ἀπόψε καὶ ὁ Ἰησοῦς ἤδη κατέβηκε στὸν Ἅδη. Οἱ κεκοιμημένοι ἤδη προγεύονται τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Ἐκκλησία ἤδη ἄρχισε νὰ μιλᾶ γιὰ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων καὶ μᾶς γεμίζει μὲ ἐλπίδα.

Στὶς καρδιές μας ἀρχίζει νὰ ὑπάρχει ἡ ζεστασιὰ τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστημένου Θεοῦ. Τὸ νιώθουμε! Τὸ ζοῦμε! Τὸ καταλαβαίνουμε!

Οἱ κακίες ποὺ βασανίζουν ὅλους μας ἀμβλύνονται. Οἱ σκέψεις μας ἔχουν μία ξεχωριστὴ ζεστασιά. Τὰ συναισθήματά μας γίνονται θετικότερα. Ὁ πλησίον κυριαρχεῖ στὴ ζωὴ καὶ τὴ σκέψη μας. Ἡ προσμονὴ καὶ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως λειτουργεῖ ἤδη μέσα μας.

Ἂς νιώσουμε τὴ σημασία καὶ τὴ σπουδαιότητα τῆς προσμονῆς. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ βάλουμε τὴν προσδοκία τῆς Ἀναστάσεως στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας. Μόνο τότε θὰ κατορθώσουμε νὰ γευτοῦμε καρδιακὰ τὴ νέα ζωὴ ποὺ μὲ τόσο μεγάλη ἀγάπη προσφέρει σὲ ὅλους μας ὁ Χριστός. Μόνο τότε θὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τοὺς ἐγωισμοὺς καὶ τὶς μικρότητες ποὺ διαλύουν τὴ σχέση μὲ τὸν ἀδελφό μας.

Μακάρι ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ νιώθουμε νὰ μᾶς συνεπαίρνει, νὰ φωλιάσει στὶς καρδιές μας καὶ νὰ μεταμορφώσει τὶς ὑπάρξεις μας.

Μακάρι, ἀδελφοί μου, νὰ ζήσουμε τὸ φετινὸ Πάσχα λουσμένοι στὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς αἰωνιότητας.

Καλὴ Ἀνάσταση!

Ἀμήν! Γένοιτο!

+ Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Ἀπόγευμα τῆς Μεγἀλης Πέμπτης καί βρισκόμαστε ἤδη στὴν καρδιὰ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας. Μιᾶς Ἑβδομάδας, ἡ ὁποία ξεκίνησε μὲ ζητωκραυγὲς καὶ «ὡσαννὰ» πρὸς τὸν Χριστό, ἀλλὰ συνεχίζεται μὲ ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο.

Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι συνέλαβαν τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἀνέβασαν στὸν Σταυρὸ ἦταν ἄνθρωποι. Ἦταν κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς. Δυστυχῶς, μὲ τὶς πράξεις μας στερήσαμε ἀπὸ τὸν κόσμο τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας, βγάλαμε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν καθημερινότητά μας καὶ πετύχαμε νὰ κάνουμε τὸν κόσμο μας ἀπρόσωπο, χωρὶς ἀγάπη.

Ποιὰ εἶναι ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι σὲ αὐτὴ τὴ συμπεριφορά μας;

Πῶς μᾶς ἀντιμετωπίζει;

Γιὰ νὰ καταλάβουμε, ἀδελφοί μου, πῶς μᾶς ἀντιμετωπίζει ἀρκεῖ νὰ δοῦμε μία εἰκόνα τῆς Σταυρώσεως: ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸν Σταυρὸ ἁπλώνει τὰ χέρια Του σὲ μιὰ κίνηση ἀγάπης. Προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει. Ποιούς; Ἐμᾶς ποὺ Τὸν σταυρώσαμε.

Τὸ αἶμα Του στάζει στὰ κρανία τοῦ Πρωτοπλάστων, τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τὰ ὁποῖα σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση βρίσκονταν κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρό, ξεπλένοντας τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Τὸ αἷμα Του γεφυρώνει τὸ χάσμα ἀνάμεσα στὸν ἀποστάτη ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεό.

Ἡ ἀγάπη Του πρὸς ὅλους μας εἶναι δεδομένη. Τὰ καρφιὰ μὲ τὰ ὁποῖα τὸν προσηλώσαμε στὸν Σταυρὸ δὲ θὰ Τὸν ἐμποδίσουν νὰ μᾶς σφίξει στὴν ἀγκαλιά Του καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Ἡ ἀγωνία τοῦ σταυρωμένου Χριστοῦ εἶναι πῶς θὰ βοηθήσει τὸ Πλάσμα Του, πῶς θὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.

Γι᾿ αὐτὸ ὑποφέρει!

Θὰ δεχθοῦμε τὴ Θυσία Του ἄραγε; Θὰ Τὸν πλησιάσουμε; Θὰ δεχθοῦμε τὴν ἀγκαλιά Του; Θὰ πιάσουμε τὸ χέρι ποὺ ἁπλώνει πρὸς ἐμᾶς;

Ἀμήν! Γένοιτο!

+ Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Ἀπόψε βλέπουμε ὅτι ὁ Χριστὸς κάνει κάτι ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ εἶναι ἀκατανόητο: Σκύβει καὶ πλένει τὰ πόδια τῶν μαθητῶν Του, σὰν νὰ εἶναι δοῦλος. Ὁ Δημιουργὸς ὑπηρετεῖ τὸ δημιούργημα. Ὁ Πλάστης διακονεῖ τὸ πλάσμα.

Ποιὰ εἶναι ἡ στάση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸν Χριστὸ καὶ στὴν ἱστορία;

Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἀδελφούς μας; Τοὺς σεβόμαστε ἄραγε; Ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ; Διακονοῦμε τὸν συνάνθρωπο; Περιθάλπουμε τὸν ἄρρωστο; Ταΐζουμε τὸν πεινασμένο;

Μήπως ἡ στάση μας ἀπέναντί τους εἶναι ἀρνητική; Μήπως ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν πόνο; Μήπως κλείνουμε τὰ μάτια στὴν ἀνάγκη τους; Μήπως προσπερνᾶμε τὴ δυστυχία τους;

Συχνότατα, ὄχι μόνο δὲν διακονοῦμε τὸν πλησίον, ἀλλὰ οὔτε κἂν στρέφουμε τὸ βλέμμα μας πρὸς αὐτόν. Ὁ Χριστὸς εἶναι σαφέστατος: ὅποιος θέλει νὰ εἶναι πρῶτος ἀνάμεσά μας πρέπει νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ διακονεῖ τοὺς ἄλλους. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ ξεχωρίζει πρέπει νὰ τὸ πετύχει προσφέροντας.

Μακάρι νὰ μᾶς κυριεύει ἡ ντροπὴ κάποιες φορές, ὥστε νὰ ἐρχόμαστε εἰς ἑαυτὸν καταλαβαίνοντας ὅτι πάντοτε ὑπάρχει τὸ περιθώριο γιὰ προσφορὰ στὸν συνάνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ἡ δυνατότητα τῆς συγκατάβασης ποὺ ζητᾶ ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς.

Μακάρι κάποια στιγμὴ στὴ ζωή μας, νὰ συνειδητοποιήσουμε, ὅτι ὁ δρόμος τοῦ Παραδείσου περνᾶ ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον.

Εἴθε τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, νὰ γίνει ὁδοδείκτης γιὰ ὅλους μας! Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση δὲν θὰ ὑπῆρχε πλέον καταπίεση, ἀδικία καὶ ἐκμετάλλευση, ἀλλὰ σεβασμὸς καὶ ἀγάπη.

Ἀμήν! Γένοιτο!

+ Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Ἀπόγευμα Μεγάλης Τρίτης καὶ ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει ἕνα ἀπὸ τὰ συγκλονιστικότερα περιστατικὰ μετάνοιας ποὺ ἔχουν καταγραφεῖ.

Μία βαθύτατα ἁμαρτωλὴ γυναίκα, ἡ ὁποία μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ ζοῦσε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό της καὶ γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει ἐγωιστικὰ ὅ,τι θεωροῦσε πὼς δικαιωματικὰ τῆς ἀνῆκε, ἀλλάζει στάση ἀπέναντι στὴ ζωὴ καὶ τὸν πλησίον της.

Ὁ Χριστὸς δέχεται τὴ μετάνοιά της, γιατί, ὅπως τονίζει, ἡ γυναίκα ποὺ εἶχε μπροστά Του ἀγάπησε πολύ. Πράγματι, ἐνῶ μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ οἱ σχέσεις της μὲ τὸν πλησίον εἶχαν στόχο τὸ κέρδος καὶ κίνητρό της ἦταν τὰ χρήματα, μετὰ τὴν ἐπικοινωνία της μὲ τὸν Θεάνθρωπο τὰ πάντα ἀλλάζουν μέσα της.

Αὐτὴ ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα εἶναι ἀνώνυμη, καθὼς ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀνώνυμη. Τὸ ὄνομά της δὲ διασώθηκε στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Διασώθηκε μόνο ἡ πράξη της. Εἶναι σημαντικό, ὅμως ἀδελφοί μου, ὅτι μπροστὰ στὸν Θεό, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός μας, ἡ γυναίκα αὐτὴ εἶναι ἐπώνυμη. Ἂς μὴν συγχέουμε, λοιπόν, ἐξαιτίας τῆς ἀνωνυμίας τὸ πρόσωπο τῆς μετανοημένης ἁμαρτωλῆς γυναίκας τῆς σημερινῆς περικοπῆς, μὲ ἄλλα ἱερὰ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἂς φροντίσουμε, λοιπόν, νὰ ἀπομονώσουμε τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία μᾶς παρασύρει στὴν ἀνωνυμία. Ἂς ἀγωνιστοῦμε νὰ γίνουμε ἐπώνυμοι. Νὰ ἀποκτήσουμε ξεχωριστὴ προσωπικότητα καὶ νὰ καλλιεργήσουμε τὴν ἀγάπη καὶ τὴ μετάνοια.

Ἂς ἀγαπήσουμε τὸν ἁμαρτωλὸ κάνοντάς τον ἐπώνυμο, δίνοντάς του ὄνομα καὶ βοηθώντας τον νὰ ἀποκτήσει τὴν ἁγιότητα, ποὺ εἶναι τὸ ζητούμενο γιὰ ὅλους μας.

Ἂς μιμηθοῦμε, λοιπόν, τὴ μετάνοια τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ἡ ὁποία, δοξάζεται γιὰ τὴν ἀγάπη της καὶ τὴ μετάνοιά της στοὺς αἰῶνες.

Ἀμήν! Γένοιτο!

+ Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Μεγάλη Δευτέρα ἀπόψε, ἀδελφοί μου, καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει τὰ τάλαντα, τὰ ταλέντα, ποὺ ἔχει καθένας ἀπὸ ἐμᾶς.

Πολλὲς φορὲς καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἐκφράζει τὴν ἀπορία ἂν ἔχει κάποιο ταλέντο καὶ ποιὸ εἶναι αὐτό. Ἔχουμε συνηθίσει νὰ θεωροῦμε ὡς ταλέντα μόνο αὐτὰ ποὺ προκαλοῦν τὸν θαυμασμὸ τῶν γύρω μας. Στὴν πραγματικότητα, ὅμως, τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἔτσι.

Ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει σημαντικὲς ἱκανότητες μὲ τὶς ὁποῖες προσφέρει χαρὰ καὶ ἀνακούφιση στοὺς συνανθρώπους του καὶ δοξάζει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ σειρήνες τοῦ κόσμου, ἀδελφοί μου, προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἐμεῖς δὲν ἔχουμε κάποιο ταλέντο. Νὰ ξέρετε, ὅμως, ὅτι κάτι τέτοιο δὲν ἰσχύει. Πέρα ἀπὸ τὰ ταλέντα ποὺ συνήθως θαυμάζουν οἱ γύρω μας καὶ τιμῶνται ἀπὸ τοὺς πολλούς, ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀφανῆ:

Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ἕναν καλὸ λόγο, ἔστω κι ἀπὸ μακριά, στὸν πονεμένο ἀδελφό του;

Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν μπορεῖ νὰ στηρίξει μὲ τὴν ἀγάπη του αὐτὸν ποὺ πεινᾶ;

Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν μπορεῖ νὰ προσευχηθεῖ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ὅσους τοὺς φροντίζουν, γιὰ τοὺς φυλακισμένους, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ εἶναι μόνοι τους;

Ἡ ἀγάπη, ὁ σεβασμός, ἡ φιλανθρωπία, ἡ μετάνοια, ἡ ταπείνωση, ἡ διάθεση προσφορᾶς δὲν εἶναι ταλέντα; Δὲν εἶναι τάλαντα ποὺ καλούμαστε νὰ τὰ ἀξιοποιήσουμε καὶ νὰ τὰ πολλαπλασιάσουμε;

Ἡ λογική, συχνά, μᾶς φέρνει ἀντιμέτωπους μὲ τὸ μηδέν, τὴν ἄρνηση, τὸν φόβο τοῦ κενοῦ. Ὁ Χριστὸς μᾶς προτρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ πολλαπλασιάσουμε αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο εὐλογηθήκαμε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ αὐξήσουμε τὸ «τουλάχιστον ἕνα τάλαντο». Μόνο τότε θὰ νιώσουμε τὴ χαρὰ τῆς προσφορᾶς, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀγῶνα καὶ τῆς προσπάθειας νὰ πράξουμε τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας.

Ἀμήν! Γένοιτο!

+ Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ νὰ βρεῖ τὸν Νυμφίο Χριστό. Μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ζοῦμε διαρκῶς τὴ χαρὰ τῆς συναντήσεως μαζί Του.

Δυστυχῶς, ἡ νύκτα τοῦ σκότους τῆς ἁμαρτίας εἶναι τόσο ἔντονη ὥστε οἱ ἄνθρωποι μπερδεύονται. Νομίζουν ὅτι αὐτὸ ποὺ βλέπουν καὶ ἀντιλαμβάνονται ὡς νύκτα εἶναι ἡμέρα, ἀλλὰ αὐτὸ συμβαίνει καθὼς ζοῦμε σὲ μία κατάσταση πνευματικῆς τύφλωσης καὶ ἄγνοιας.

Πρέπει νὰ μάθουμε, ἀδελφοί μου, νὰ διακρίνουμε, μέσα ἀπὸ τὸ σκοτάδι ποὺ περιβάλλει καὶ δυναστεύει τὴ ζωή μας, τὰ ἴχνη τοῦ φωτὸς ποὺ σκορπίζει ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου, ὁ ἐρχομὸς τοῦ Νυμφίου, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν εὐλογημένη παρουσία Του διαλύει τὰ σκοτάδια, ἐνισχύει τοὺς κουρασμένους καὶ ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους καὶ λειτουργεῖ ὡς φάρος γι᾿ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν προσανατολισμὸ στὴ ζωή τους.

Τὸ σκοτάδι δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζει, καθὼς μᾶς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ διακρίνουμε ἀνάμεσα σὲ αὐτὸ καὶ στὸ φῶς ποὺ σκορπίζει ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μετατρέπει τὸ σκοτάδι ποὺ βρίσκεται μέσα μας, σὲ φῶς καὶ ἁγιότητα.

Μόνο ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ θέλησή Του πορεύεται πρὸς τὸ μαρτύριο, μπορεῖ νὰ προσφέρει τὴν ἀληθινὴ ἐλπίδα πρὸς τὸν κόσμο καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὴ λύτρωση στὸν ἄνθρωπο.

Μακάρι ἡ πορεία μας στὴ ζωὴ νὰ εἶναι πορεία συνδεδεμένη μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό, ὥστε καὶ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ εἴμαστε ἀνάμεσα στοὺς γρηγοροῦντες καὶ ὄχι ἀνάμεσα στοὺς ραθύμους δούλους.

Ἀμήν! Γένοιτο!

+ Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ