Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κώου καί Νισύρου ἀνακοινώνει ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου καί Νισύρου 
κ. Ναθαναήλ
θά τελέσει
Ἱερά Παράκληση πρός
τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο
γιά τούς μαθητές
τῆς Γʹ Τάξεως τῶν Λυκείων
τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως
κατά τό ἀκόλουθο πρόγραμμα:

Ἡμερήσια Λύκεια Πόλεως Κῶ (1ο ΓΕΛ, 2ο ΓΕΛ, ΕΠΑΛ):
Δευτέρα 15 Μαΐου στίς 09.00 π.μ. στό Ἱερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο
Εὐαγγελισμοῦ Θεοτόκου.

Ἑσπερινό Γυμνάσιο-Λυκειακές Τάξεις Κῶ:
Δευτέρα 15 Μαΐου στίς 08.00 μ.μ. στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Παύλου πόλεως Κῶ.

Γενικό Λύκειο Ζηπαρίου:
Τρίτη 16 Μαΐου στίς 09.00 π.μ. στόν Ἱερό Ναό Θείας Ἀναλήψεως Ζηπαρίου.

Γενικό Λύκειο Ἀντιμαχείας:
Τετάρτη 17 Μαΐου στίς 09.00 π.μ. στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀντιμαχείας.

Γυμνάσιο-Λυκειακές Τάξεις Νισύρου:
Τετάρτη 17 Μαΐου στίς 07.00 μ.μ. στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Σπηλιανῆς Νισύρου.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ὁ Δῆμος Κῶ, οἱ Ἐθνοφύλακες Κῶ
καί ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κώου καί Νισύρου
σᾶς προσκαλοῦν
τήν Κυριακή 7 Μαΐου 2023 καί ὥρα 1.30 μ.μ.
στήν περιοχή τῆς Βουρρίνας,
πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίας Μελοῦς,
ὅπου θά ψαλεῖ Ἐπιμνημόσυνη Δέηση, στό Ἡρῶο
πού ἔχει τοποθετηθεῖ στό σημεῖο τῆς σύλληψης,
γιά τούς Κώους πατριῶτες Θεόκριτο Β. Κώστογλου,
Ἀνεζούλα Γ. Πατάκου-Τρουμούχη καί Σταματία Θ. Περῆ
πού ἀπαγχονίσθηκαν στίς 16 Ἀπριλίου 1945
ἀπό τά Γερμανικά Στρατεύματα Κατοχῆς.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ            ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗ            Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΩ
    ΟΙ ΕΦΕΔΡΟΙ ΛΟΧΑΓΟΙ

        Ο ΚΩΟΥ καί ΝΙΣΥΡΟΥ             ΔΑΥΙΔ ΧΑΤΖΗΔΑΥΙΔ            ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ
   † ΝΑΘΑΝΑΗΛ                        ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΤΣΟΣ                                               

Τό Σάββατο 1 Ἀπριλίου 2023 πραγματοποιήθηκαν μέ τή δέουσα ἐκκλησιαστική τάξη καί μεγαλοπρέπεια τά Θυρανοίξια τοῦ ἐπισκευασθέντος καί πλήρως ἀνακαινισθέντος Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς πόλεως Κῶ, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑποστεῖ σοβαρές ζημιές ἀπό τόν καταστρεπτικό σεισμό τῆς 21ης Ἰουλίου 2017.
Τήν Ἀκολουθία τῶν Θυρανοιξίων καί τῆς Ἐκπλύσεως τῆς Ἁγίας Τραπέζης, πού προηγήθηκε τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἐτέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ, συμπαραστατούμενος ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἀγκύρας κ.κ. Ἱερεμία, ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σύμης Τήλου Χάλκης καί Καστελλορίζου κ.κ. Χρυσόστομο (ὑπῆρξε Ἱερατικῶς Προϊστάμενος καί Ἐφημέριος τοῦ ἐν λόγῳ Ἱεροῦ Ναοῦ ἀπό τό 2004 μέχρι τό 2018 ὅταν ἐξελέγη Μητροπολίτης), ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη κ. Ναθαναήλ (Καλαϊζή), Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους, καί ἀπό τόν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Ἰωάννη Διακοπαναγιώτη, Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κώου καί Νισύρου καί Ἱερατικῶς Προϊστάμενο τῆς Ἐνορίας Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς πόλεως Κῶ, ὁ ὁποῖος προέστη τοῦ παρισταμένου Κλήρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Συμπροσευχομένη παρέστη ἡ Ὁσιωτάτη Μοναχή Εὐπραξία, Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Κῶ, μέ τή Συνοδεία της.
Ἐκ μέρους τῶν πολιτικῶν ἀρχῶν παρέστησαν ὁ κ. Γεώργιος Χατζημάρκος, Περιφερειάρχης Νοτίου Αἰγαίου, ὁ κ. Θεοδόσιος Νικηταρᾶς, Δήμαρχος Κῶ, οἱ Βουλευτές Δωδεκανήσου κ. Μάνος Κόνσολας καί κ. Ἰωάννης Παππᾶς, ὁ κ. Ἰωάννης Καμπανής, Ἐπαρχος Κῶ-Νισύρου, ἡ κ. Διονυσία Τελλῆ-Τσιμισίρη, Πρόεδρος τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Κῶ καί τοῦ Δ.Σ. τῆς Ἀστικῆς Ἑταιρείας «Ἱπποκράτης», ὁ κ. Παναγιώτης Ἀβρίθης, Ἀντιδήμαρχος-Ἀναπληρωτής Δημάρχου καί Νομικός Σύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κώου καί Νισύρου, ὁ κ. Χρῆστος Εὐστρατίου, Χωρικός Ἀντιπεριφερειάρχης Δωδεκανήσου, ὁ κ. Γεώργιος Νικητιάδης, πρ. Βουλευτής καί Ὑφυπουργός, ὁ κ. Ἠλίας Καματερός, τ. Βουλευτής Δωδεκανήσου, ὁ κ. Θεοδόσιος Βαρκᾶς, Ἄρχων Μαΐστωρ τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Ἀρχιτέκτων καί ὑπεύθυνος τοῦ ἔργου ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὁ Σοφολογιώτατος κ. Ἰρφάν Τράμπα, Ἰμάμης Πλατανίου Κῶ, καθώς καί πολλοί Δημοτικοί καί Περιφερειακοί Σύμβουλοι.
Ἐπικεφαλής τῶν στρατιωτικῶν ἀρχῶν παρέστη ὁ κ. Ἀριστείδης Καβαρλίγκος, Ταξίαρχος-Διοικητής τῆς 80 ΑΔΤΕ. Ἐπίσης, παρόντες ἦταν ὁ κ. Νικόλαος Ἐλπ. Παπαντωνίου, Ὁμότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου καί Πρόεδρος τοῦ Δ.Ι.Ι., ὁ κ. Στέφανος Γερουλάνος, Ὁμότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου καί τ. Πρόεδρος τοῦ Δ.Ι.Ι. καί ὁ Ψυχίατρος κ. Νικόλαος Μανούσης, τ. Ἀντιπρόεδρος τοῦ Δ.Ι.Ι.
Μετά τό πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ ἀνέγνωσε τό Σεπτό Μήνυμα πού ἀπέστειλε ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος γιά τά Θυρανοίξια καί εὐχαρίστησε ὅσους συνέβαλαν στήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου ἀπευθυνόμενος ἰδιαιτέρως στόν κ. Γεώργιο Χατζημάρκο, Περιφερειάρχη Νοτίου Αἰγαίου, τονίζοντας ὅτι ἐάν δέν ἦταν ἐκεῖνος δέν θά εἶχαν ἀποκατασταθεῖ οἱ πληγέντες Ἱεροί Ναοί.
Ἀντιφωνόντας ὁ κ. Περιφερειάρχης εὐχαρίστησε τόν Σεβασμιώτατο γιά τήν ἐμπιστοσύνη πού ἐπέδειξε πρός τό πρόσωπό του καί ὑπογράμμισε ὅτι θεώρησε προσωπικό του χρέος τήν ἀποκατάσταση τῶν κατεστραμμένων Ἱερῶν Ναῶν.

Τήν Κυριακή 2 Ἀπριλίου τελέσθηκε ὁ Ὄρθρος χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σύμης Τήλου Χάλκης καί Καστελλορίζου κ.κ. Χρυσοστόμου, συγχοροστατούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀγκύρας κ.κ. Ἱερεμίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ.
Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σύμης Τήλου Χάλκης καί Καστελλορίζου κ.κ. Χρυσόστομος προέστη τῆς Θείας Λειτουργίας. Τῆς χορείας τῶν ἱερέων προέστη καί πάλι ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης κ. Ναθαναήλ (Καλαϊζῆς), Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους, ἐνῶ παροῦσες ἦταν οἱ πολιτικές καί στρατιωτικές ἀρχές τοῦ νησιοῦ.

Οἱ φωτογραφίες πού συνοδεύουν τήν ἀνάρτηση εἶναι τοῦ κ. Ἀνδρέα Ἰ. Χατζημιχαήλ καί τοῦ κ. Γεωργίου Λιοδάκη (Kosnews24.gr)

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Προσφιλέστατα τέκνα,

Φθάσαντες, χάριτι θείᾳ, τήν πανσωστικήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, δι᾿ ἧς κατηργήθη τό κράτος τοῦ θανάτου καί ἠνεώχθησαν τῷ ἀδαμιαίῳ γένει αἱ πύλαι τοῦ Παραδείσου, ἀπευθύνομεν πᾶσιν ὑμῖν πασχαλίους προσρήσεις καί ἐγκάρδιον ἑόρτιον χαιρετισμόν, ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη!».

Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ὅλας τάς πτυχάς της, δονεῖται ἀπό τήν ἀνεκλάλητον χαράν τῆς Ἀναστάσεως. «Πεῖραν ἀναστάσεως» μαρτυροῦν οἱ ἆθλοι τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως, ἡ λατρευτική καί μυστηριακή ἐμπειρία, ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», ἡ εὐσέβεια καί ἡ πνευματικότης τῶν πιστῶν, ἡ θυσιαστική ἀγάπη καί ἡ κατά Χριστόν ἀναστροφή αὐτῶν, ἡ προσδοκία ἑνός κόσμου, ἔνθα «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι» [1].

Ἐν τῇ Ἀναστάσει καί δι᾿ αὐτῆς, τά πάντα εὑρίσκονται ἐν κινήσει πρός τήν τελείωσίν των ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ ἐσχατολογική ὁρμή ἔδιδε πάντοτε εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἐγκόσμιον μαρτυρίαν δυναμισμόν καί προοπτικήν. Παρά τά περί τοῦ ἀντιθέτου θρυλούμενα, λόγῳ τοῦ ἐσχατολογικοῦ προσανατολισμοῦ τῆς ζωῆς της, ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν ἐσυνθηκολόγησεν ἀπέναντι εἰς τήν παρουσίαν τοῦ κακοῦ ἐν τῷ κόσμῳ εἰς ὅλας τάς μορφάς του, δέν ἀπώθησε τήν πραγματικότητα τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου, δέν ἠγνόησε τήν ἀμφισημίαν τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, ποτέ δέν ἐθεώρησε τόν ἀγῶνα δι᾿ ἕνα δικαιότερον κόσμον ἀλλότριον πρός τήν ἀποστολήν της.

Ἐγνώριζεν ὅμως ὅτι ὁ πόνος καί ὁ σταυρός δέν εἶναι ἡ ἐσχάτη πραγματικότης. Ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ βεβαιότης ὅτι διά τοῦ Σταυροῦ, διά τῆς «στενῆς πύλης», ὁδηγούμεθα εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἡ πίστις αὐτή ἀποτυποῦται εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ πυρήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ Θεία Εὐχαριστία, συνδέεται οὐσιωδῶς μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, ὅπως τονίζει ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, ἡ Θεία Εὐχαριστία «εἶναι γεμάτη χαρά καί φῶς», διότι «δέν ἔχει ὡς βάση τόν Σταυρόν καί μία ἐξιδανίκευση τοῦ πάθους, ἀλλά τήν Ἀνάσταση ὡς ὑπέρβαση τοῦ πάθους τοῦ Σταυροῦ»[2]. Ἡ Θεία Εὐχαριστία μᾶς μεταφέρει εἰς τόν Γολγοθᾶν ὄχι διά νά παραμείνωμεν ἐκεῖ, ἀλλά διά νά ὁδηγηθῶμεν, διά μέσου τοῦ Σταυροῦ, εἰς τήν ἀείφωτον δόξαν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις εἶναι ὑπέρβασις τῆς οὐτοπικῆς σωτηρίας «χωρίς Σταυρόν» καί τοῦ ὑπαρκτικοῦ ναυαγίου τοῦ σταυροῦ «χωρίς Ἀνάστασιν».

Ἡ μετοχή μας εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀφ᾿ ἑνός ἔμπρακτος κατάργησις κάθε οὐτοπισμοῦ τῶν «εὐρυχώρων ὁδῶν» καί τῶν ψευδεπιγράφων παραδείσων ἀπροσκόπτου εὐδαιμονίας, ἐν ταὐτῷ δέ καί ὁριστική ὑπέρβασις τοῦ ἀπέλπιδος ἐγκλωβισμοῦ εἰς τήν δῆθεν ἀνυπέρβλητον ἀρνητικότητα, ἀφοῦ ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ κυοφορεῖ τήν Ἀνάστασιν, τήν «ἄληκτον εὐφροσύνην», τῆς «αἰωνίου δόξης τήν ἀπόλαυσιν». Ἡ συντριβή τοῦ θανάτου διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἀναφέρει τήν ζωήν μας εἰς τήν θεανθρωπίνην οὐσίαν της καί εἰς τόν οὐράνιον προορισμόν της.

Ἐν Χριστῷ γνωρίζομεν καί βιοῦμεν ὅτι ὁ παρών βίος δέν εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας, ὅτι ὁ βιολογικός θάνατος δέν ἀποτελεῖ τέλος καί ἐκμηδενισμόν τῆς ὑπάρξεώς μας. Δέν ὁρίζουν τά βιολογικά ὅρια τῆς ζωῆς τήν ἀλήθειάν της. Ἐξ ἄλλου, ἡ αἴσθησις ὅτι ἡ ζωή εἶναι ἀναπότρεπτος «πορεία πρός τόν θάνατον» ὁδηγεῖ εἰς ὑπαρξιακά ἀδιέξοδα, εἰς ἀπόγνωσιν καί μηδενισμόν, εἰς ἀδιαφορίαν διά τά οὐσιώδη τοῦ βίου. Ἠ ἐπιστήμη, ἡ οἰκονομική καί κοινωνική πρόοδος, ἀδυνατοῦν νά προσφέρουν οὐσιαστικήν λύσιν καί διέξοδον. Οἱ Χριστιανοί εἶναι οἱ «ἔχοντες ἐλπίδα»[3], οἱ προσδοκῶντες τήν ἐρχομένην Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς τήν τελικήν πραγματικότητα, ὡς πληρότητα ζωῆς καί γνώσεως, ὡς χαράν πεπληρωμένην, ὄχι μόνον διά τάς ἐπερχομένας γενεάς, ἀλλά διά σύμπαν τό ἀνθρώπινον γένος ἀπ᾿ ἀρχῆς καί ἄχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Αὐτήν τήν θέασιν τῆς ἱστορίας καί τῆς αἰωνιότητος, τόν ἀναστάσιμον χαρακτῆρα τῆς πίστεως, τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ἀδιαμφισβήτητον γεγονός ὅτι τό μέγα θαῦμα τῆς Ἀληθείας ἀποκαλύπτεται μόνον «τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τό μυστήριον», καλούμεθα νά μαρτυρῶμεν σήμερον εἰς ἕνα πολιτισμόν ἀπωθήσεως τοῦ Ὑπερβατικοῦ καί ποικίλων συρρικνώσεων τῆς πνευματικῆς ταυτότητος τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.

Δοξάζοντες ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί ἀνατείλαντα πᾶσι τήν αἰώνιον ζωήν Κύριον καί μετέχοντες ἐν ἀγαλλιάσει τῆς «κοινῆς τῶν ὅλων πανηγύρεως», δεόμεθα τοῦ πανσθενοῦς, πανσόφου καί πανοικτίρμονος Ποιητοῦ καί Λυτρωτοῦ τοῦ παντός, ὅπως εἰρηνεύῃ τόν κόσμον, χαρίζηται δέ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων πάντα τά σωτηριώδη δωρήματα Αὐτοῦ, ἵνα ὑμνῆται καί εὐλογῆται τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά Του, νῦν καί ἀεί καί εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν!

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκγ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

_____________

1. Ἀποκ. κα’, 5.

2. «Ἐσχατολογία καί ἱστορία», Ἔργα Α΄. Ἐκκλησιολογικά μελετήματα, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2016, σ. 498.

3. Βλ. Α΄ Θεσσ. δ’, 13.

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Προσφιλέστατα τέκνα,

Φθάσαντες, χάριτι θείᾳ, τήν πανσωστικήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, δι᾿ ἧς κατηργήθη τό κράτος τοῦ θανάτου καί ἠνεώχθησαν τῷ ἀδαμιαίῳ γένει αἱ πύλαι τοῦ Παραδείσου, ἀπευθύνομεν πᾶσιν ὑμῖν πασχαλίους προσρήσεις καί ἐγκάρδιον ἑόρτιον χαιρετισμόν, ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη!».

Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ὅλας τάς πτυχάς της, δονεῖται ἀπό τήν ἀνεκλάλητον χαράν τῆς Ἀναστάσεως. «Πεῖραν ἀναστάσεως» μαρτυροῦν οἱ ἆθλοι τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως, ἡ λατρευτική καί μυστηριακή ἐμπειρία, ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», ἡ εὐσέβεια καί ἡ πνευματικότης τῶν πιστῶν, ἡ θυσιαστική ἀγάπη καί ἡ κατά Χριστόν ἀναστροφή αὐτῶν, ἡ προσδοκία ἑνός κόσμου, ἔνθα «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι» [1].

Ἐν τῇ Ἀναστάσει καί δι᾿ αὐτῆς, τά πάντα εὑρίσκονται ἐν κινήσει πρός τήν τελείωσίν των ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ ἐσχατολογική ὁρμή ἔδιδε πάντοτε εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἐγκόσμιον μαρτυρίαν δυναμισμόν καί προοπτικήν. Παρά τά περί τοῦ ἀντιθέτου θρυλούμενα, λόγῳ τοῦ ἐσχατολογικοῦ προσανατολισμοῦ τῆς ζωῆς της, ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν ἐσυνθηκολόγησεν ἀπέναντι εἰς τήν παρουσίαν τοῦ κακοῦ ἐν τῷ κόσμῳ εἰς ὅλας τάς μορφάς του, δέν ἀπώθησε τήν πραγματικότητα τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου, δέν ἠγνόησε τήν ἀμφισημίαν τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, ποτέ δέν ἐθεώρησε τόν ἀγῶνα δι᾿ ἕνα δικαιότερον κόσμον ἀλλότριον πρός τήν ἀποστολήν της.

Ἐγνώριζεν ὅμως ὅτι ὁ πόνος καί ὁ σταυρός δέν εἶναι ἡ ἐσχάτη πραγματικότης. Ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ βεβαιότης ὅτι διά τοῦ Σταυροῦ, διά τῆς «στενῆς πύλης», ὁδηγούμεθα εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἡ πίστις αὐτή ἀποτυποῦται εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ πυρήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ Θεία Εὐχαριστία, συνδέεται οὐσιωδῶς μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, ὅπως τονίζει ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, ἡ Θεία Εὐχαριστία «εἶναι γεμάτη χαρά καί φῶς», διότι «δέν ἔχει ὡς βάση τόν Σταυρόν καί μία ἐξιδανίκευση τοῦ πάθους, ἀλλά τήν Ἀνάσταση ὡς ὑπέρβαση τοῦ πάθους τοῦ Σταυροῦ»[2]. Ἡ Θεία Εὐχαριστία μᾶς μεταφέρει εἰς τόν Γολγοθᾶν ὄχι διά νά παραμείνωμεν ἐκεῖ, ἀλλά διά νά ὁδηγηθῶμεν, διά μέσου τοῦ Σταυροῦ, εἰς τήν ἀείφωτον δόξαν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις εἶναι ὑπέρβασις τῆς οὐτοπικῆς σωτηρίας «χωρίς Σταυρόν» καί τοῦ ὑπαρκτικοῦ ναυαγίου τοῦ σταυροῦ «χωρίς Ἀνάστασιν».

Ἡ μετοχή μας εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀφ᾿ ἑνός ἔμπρακτος κατάργησις κάθε οὐτοπισμοῦ τῶν «εὐρυχώρων ὁδῶν» καί τῶν ψευδεπιγράφων παραδείσων ἀπροσκόπτου εὐδαιμονίας, ἐν ταὐτῷ δέ καί ὁριστική ὑπέρβασις τοῦ ἀπέλπιδος ἐγκλωβισμοῦ εἰς τήν δῆθεν ἀνυπέρβλητον ἀρνητικότητα, ἀφοῦ ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ κυοφορεῖ τήν Ἀνάστασιν, τήν «ἄληκτον εὐφροσύνην», τῆς «αἰωνίου δόξης τήν ἀπόλαυσιν». Ἡ συντριβή τοῦ θανάτου διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἀναφέρει τήν ζωήν μας εἰς τήν θεανθρωπίνην οὐσίαν της καί εἰς τόν οὐράνιον προορισμόν της.

Ἐν Χριστῷ γνωρίζομεν καί βιοῦμεν ὅτι ὁ παρών βίος δέν εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας, ὅτι ὁ βιολογικός θάνατος δέν ἀποτελεῖ τέλος καί ἐκμηδενισμόν τῆς ὑπάρξεώς μας. Δέν ὁρίζουν τά βιολογικά ὅρια τῆς ζωῆς τήν ἀλήθειάν της. Ἐξ ἄλλου, ἡ αἴσθησις ὅτι ἡ ζωή εἶναι ἀναπότρεπτος «πορεία πρός τόν θάνατον» ὁδηγεῖ εἰς ὑπαρξιακά ἀδιέξοδα, εἰς ἀπόγνωσιν καί μηδενισμόν, εἰς ἀδιαφορίαν διά τά οὐσιώδη τοῦ βίου. Ἠ ἐπιστήμη, ἡ οἰκονομική καί κοινωνική πρόοδος, ἀδυνατοῦν νά προσφέρουν οὐσιαστικήν λύσιν καί διέξοδον. Οἱ Χριστιανοί εἶναι οἱ «ἔχοντες ἐλπίδα»[3], οἱ προσδοκῶντες τήν ἐρχομένην Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς τήν τελικήν πραγματικότητα, ὡς πληρότητα ζωῆς καί γνώσεως, ὡς χαράν πεπληρωμένην, ὄχι μόνον διά τάς ἐπερχομένας γενεάς, ἀλλά διά σύμπαν τό ἀνθρώπινον γένος ἀπ᾿ ἀρχῆς καί ἄχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Αὐτήν τήν θέασιν τῆς ἱστορίας καί τῆς αἰωνιότητος, τόν ἀναστάσιμον χαρακτῆρα τῆς πίστεως, τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ἀδιαμφισβήτητον γεγονός ὅτι τό μέγα θαῦμα τῆς Ἀληθείας ἀποκαλύπτεται μόνον «τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τό μυστήριον», καλούμεθα νά μαρτυρῶμεν σήμερον εἰς ἕνα πολιτισμόν ἀπωθήσεως τοῦ Ὑπερβατικοῦ καί ποικίλων συρρικνώσεων τῆς πνευματικῆς ταυτότητος τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.

Δοξάζοντες ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί ἀνατείλαντα πᾶσι τήν αἰώνιον ζωήν Κύριον καί μετέχοντες ἐν ἀγαλλιάσει τῆς «κοινῆς τῶν ὅλων πανηγύρεως», δεόμεθα τοῦ πανσθενοῦς, πανσόφου καί πανοικτίρμονος Ποιητοῦ καί Λυτρωτοῦ τοῦ παντός, ὅπως εἰρηνεύῃ τόν κόσμον, χαρίζηται δέ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων πάντα τά σωτηριώδη δωρήματα Αὐτοῦ, ἵνα ὑμνῆται καί εὐλογῆται τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά Του, νῦν καί ἀεί καί εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν!

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκγ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

_____________

1. Ἀποκ. κα’, 5.

2. «Ἐσχατολογία καί ἱστορία», Ἔργα Α΄. Ἐκκλησιολογικά μελετήματα, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2016, σ. 498.

3. Βλ. Α΄ Θεσσ. δ’, 13.

Κατωτέρω

παραθέτουμε τό πρόγραμμα

Χοροστασιῶν καί

Θείων Λειτουργιῶν

γιά τήν Ἁγία

καί Μεγάλη Ἑβδομάδα

καί τό Πάσχα 2023

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΔΙΑΒΑΣΗ!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΧΟΡΟΣΤΑΣΙΩΝ – ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ 2023

9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό Εἰσοδίων Θεοτόκου Κεφάλου 07:00 π.μ.

Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου-Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου πόλεως Κῶ 07:00 μ.μ.

10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Λειτουργία Προηγιασμένων-Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ἱερό  Καθεδρικό Ναό Ἁγίας Παρασκευῆς πόλεως Κῶ 07:00 π.μ.

Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου-Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Παύλου Λινοποτίου  07:00 μ.μ.

11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ  ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Λειτουργία Προηγιασμένων-Ἀρχιερατική Χοροστασία στό Ἱερό Παρεκκλήσιο Παναγίας Φανερωμένης Κῶ  07:00 π.μ.

Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου-Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Παύλου πόλεως Κῶ 07:00 μ.μ.

12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Λειτουργία Προηγιασμένων-Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀθανασίου-Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ Πλατανίου 07:00 π.μ.

Μυστήριο Ἱ. Εὐχελαίου-Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ιερό Ναό Ἁγίων Πάντων Παραδεισίου Κῶ  05:00 μ.μ.

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου-Ἀρχιερατική Χοροστασία ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ἁγίου Νεκταρίου 07:00 π.μ.

Ἀκολουθία Ἁγίων Παθῶν-Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου πόλεως Κῶ 07:00 μ.μ.

14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ἀκολουθία Μεγάλων Ὡρῶν καί Ἑσπερινός-Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου πόλεως Κῶ 10:00 π.μ.

Ἀκολουθία τοῦ Ἱεροῦ Ἐπιταφίου Ἀρχιερατική Χοροστασία στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου πόλεως Κῶ 07:00 μ.μ.

Λιτάνευσις τοῦ Ἱεροῦ Ἐπιταφίου 09:30 μ.μ.

15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

Ἑσπερινός - Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου-Ἀρχιερατική Χοροστασία Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Νέας Ἁλικαρνασσοῦ Κῶ 07:00 π.μ.

16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ὄρθρος-Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου πόλεως Κῶ 11:00 μ.μ.

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΠΡΩΙ

Ἔναρξη στίς 10:00 π.μ.

Ἔνδυση τῶν Ἱερῶν Ἀμφίων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Ναθαναήλ στό Ἱερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου πόλεως Κῶ. Ἀμέσως μετά θά ξεκινήσει ἡ πομπή πρός τόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Νικολάου πόλεως Κῶ, ὅπου θά γίνει ἡ ἔναρξη τοῦ Ἑσπερινοῦ στόν ὁποῖο θά χοροστατήσει ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας. Ἐν συνεχείᾳ ἅπαντες θά μεταβοῦν στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό Ἁγίας Παρασκευῆς πόλεως Κῶ, ὅπου θά πραγματοποιηθεῖ ἡ συνέχεια καί ἡ Ἀπόλυση τοῦ Ἑσπερινοῦ χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀγκύρας κ.κ. Ἱερεμίου.

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κώου καί Νισύρου
ἀνακοινώνει ὅτι
τό Σάββατο 1 Ἀπριλίου 2023, στίς 6.00 μ.μ.,
θά πραγματοποιηθεῖ Ἑσπερινός Θυρανοιξίων καί τήν ἑπομένη, Κυριακή 2 Ἀπριλίου 2023,
στίς 7.00 π.μ.,
θά τελεσθεῖ Ὄρθρος καί Τρισαρχιερατική Θεία Λειτουργία
στόν ἀνακαινισμένο,
ἀπό τήν Περιφέρεια Νοτίου Αἰγαίου,
Ἱερό Καθεδρικό Ναό
Ἁγίας Παρασκευῆς πόλεως Κῶ.

Στά Θυρανοίξια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ σᾶς προσκαλοῦν
ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀγκύρας
κ.κ. Ἱερεμίας,
ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σύμης, Τήλου,
Χάλκης καί Καστελλορίζου κ.κ. Χρυσόστομος,
ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ,
ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης κ. Ναθαναήλ,
Καθηγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους
καί ὁ Ἱερός Κλῆρος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κώου καί Νισύρου.

Γιά τήν Ἐκκλησιαστική Ἐπιτροπή

Ὁ Πρόεδρος
Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κώου καί Νισύρου
Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου
π. Ἰωάννης Διακοπαναγιώτης

Κατά τήν προσέλευση καί παραμονή ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εἶναι ὑποχρεωτική ἡ τήρηση τῶν μέτρων προστασίας ἀπό τόν Covid-19.

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κώου καί Νισύρου ἀνακοινώνει
ὅτι τήν 25η Μαρτίου πανηγυρίζει τό
Ἱερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Τήν Παρασκευή 24 Μαρτίου, καί ὥρα 6.00 μ.μ.,
θά τελεσθεῖ Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός καί ἡ
Δ Στάση τῶν Χαιρετισμῶν πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο χοροστατοῦντος
τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ.

Τό Σάββατο 25 Μαρτίου, καί ὥρα 7.00 π.μ.,
θά τελεσθεῖ Ὄρθρος καί Θεία Λειτουργία.

Ἐκ τοῦ Γραφείου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κατά τήν προσέλευση καί παραμονή τῶν πιστῶν εἶναι ὑποχρεωτική
ἡ τήρηση τῶν μέτρων προστασίας ἀπό τόν Covid-19.

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ 
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ 
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ 
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, 
ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ 
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, 
ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανοικτίρμονος καί πανδώρου Θεοῦ, διάγοντες ἤδη τήν εὐλογημένην περίοδον τοῦ Κατανυκτικοῦ Τριῳδίου, εἰσερχόμεθα αὔριον εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, εἰς τό στάδιον τῆς παθοκτόνου νηστείας καί τῆς «πανσέπτου ἐγκρατείας», κατά τό ὁποῖον ἀποκαλύπτεται τό βάθος τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Παραδόσεως καί ἡ ἀνύστακτος μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας διά τήν πνευματικήν προκοπήν τῶν τέκνων της. Ὡς ὑπενθυμίζει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης (Ἰούνιος, 2016), «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπαρεγκλίτως στοιχοῦσα εἰς τε τά ἀποστολικά θεσπίσματα καί τούς συνοδικούς κανόνας καί εἰς τήν καθ᾿ ὅλου πατερικήν παράδοσιν, διεκήρυξε πάντοτε τήν ὑψίστην ἀξίαν τῆς νηστείας διά τόν πνευματικόν βίον τοῦ ἀνθρώπου καί τήν σωτηρίαν αὐτοῦ» (Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον, § 1).

Τά πάντα εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἄσειστον θεολογικόν θεμέλιον καί σωτηριολογικήν ἀναφοράν. Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀσκοῦν τό «κοινόν ἄθλημα» τῆς ἀσκήσεως καί τῆς νηστείας «ἐν παντί εὐχαριστοῦντες» (Θεσσ. Α’ ε’, 18). Ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τά τέκνα της νά διατρέξουν τόν δόλιχον τῶν ἀσκητικῶν γυμνασμάτων ὡς πορείαν πρός τό Ἅγιον Πάσχα. Ἀποτελεῖ κεντρικήν ἐμπειρίαν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὅτι ὁ γνήσιος ἀσκητισμός δέν εἶναι ποτέ σκυθρωπός, ἀφοῦ διαποτίζεται ἀπό τήν προσδοκίαν τῆς ἀναστασίμου εὐφροσύνης. Ἡ ὑμνολογία μας ἀναφέρεται εἰς τό «ἔαρ τῆς νηστείας».

Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, μακράν τῶν παγίδων τοῦ νεοπλατωνίζοντος δυϊσμοῦ καί τῆς ἀλλοτριωτικῆς «σωματοκτονίας», ὁ γνήσιος ἀσκητισμός εἶναι ἀδιανόητον νά ἀποβλέπῃ εἰς τήν ἐξουθένωσιν τοῦ «κακοῦ σώματος» χάριν τοῦ πνεύματος καί τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς ψυχῆς ἐκ τῶν βασανιστικῶν δεσμῶν του. Ὅπως τονίζεται, «ἡ ἄσκηση, στήν αὐθεντική ἐκφρασή της, δέν στρέφεται κατά τοῦ σώματος, ἀλλά κατά τῶν παθῶν, ἡ ρίζα τῶν ὁποίων εἶναι «πνευματική», ἀφοῦ «πρωτοπαθής» εἶναι ὁ νοῦς. Μᾶλλον τό σῶμα δέν εἶναι ὁ μέγας ἀντίπαλος τοῦ ἀσκητῆ».

Ἡ ἀσκητική προσπάθεια ἐπιδιώκει τήν ὑπέρβασιν τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, χάριν τῆς «οὐ ζητούσης τά ἑαυτῆς» ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἐγκλωβισμένος εἰς τόν ἑαυτόν του, εἰς τό «ἀδηφάγον ἐγώ» καί τάς ἀκορέστους ἐπιθυμίας του. Ὁ ἐγωκεντρικός ἄνθρωπος συρρικνώνεται, χάνει τήν δημιουργικότητά του, κατά τό ἔξοχον, «ὅ,τι δίνουμε πολλαπλασιάζεται, ὅ,τι κρατᾶμε γιά τόν ἑαυτό μας εἶναι χαμένο». Διά τόν λόγον αὐτόν, ἡ σοφία τῶν Πατέρων καί ἡ πεῖρα τῆς Ἐκκλησίας συνδέουν τήν περίοδον τῆς νηστείας μέ τήν «δαψίλειαν τῆς ἐλεημοσύνης», μέ ἔργα εὐποιϊας καί φιλανθρωπίας, τά ὁποῖα εἶναι ἔνδειξις ὑπερβάσεως τῆς φιλαυτίας καί ὑπαρξιακῆς πληρότητος.

Ἡ ὁλιστικότης εἶναι ἐν παντί καιρῷ τό χαρακτηριστικόν τῆς ζωῆς ἐν Ἐκκλησίᾳ. Λειτουργική ζωή, ἄσκησις καί πνευματικότης, ποιμαντική μέριμνα καί ἐγκόσμιος καλή μαρτυρία, εἶναι ἔκφρασις τῆς ἀληθείας τῆς πίστεώς μας, στοιχεῖα ἀλληλένδετα καί ἀλληλοσυμπληρούμενα τῆς χριστιανικῆς μας ταυτότητος, μέ κοινόν σημεῖον ἀναφορᾶς καί κατεύθυνσιν τήν Βασιλείαν τῶν Ἐσχάτων καί τήν ἐν αὐτῇ πλήρωσιν καί πληρότητα τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἐνῷ ἡ ἐκκλησιαστική ζωή εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις της ἀντανακλᾷ καί εἰκονίζει τήν ἐρχομένην Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐκεῖνο τό ὁποῖον, ὅπως ὑπογραμμίζει μετ᾿ ἐμφάσεως ὁ προσφάτως ἐκδημήσας πρός Κύριον μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης «ἐκφράζει τήν Ἐκκλησία στήν πληρότητά της» (Βασιλείας Θεοῦ ἐκτύπωμα, Μέγαρα 2013, σ. 59). Ἡ «καθαρά κοινωνία», ἡ ἐκκλησιοποίησις τῆς ὑπάρξεώς μας, ὡς μετοχή εἰς τήν Θείαν Εὐχαριστίαν, εἶναι τό «τέλος» τῆς νηστείας, ὁ «στέφανος» καί τό «βραβεῖον» τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων (βλ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τόν Ἠσαΐαν Ὁμιλίαι, στ’: Εἰς τά Σεραφείμ, PG 56, 139).

Σήμερον, εἰς ἐποχήν ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς, ὅπου ὁ ἄνθρωπος «προσδίδει μεγάλη σημασία σέ ἐντελῶς ἀσήμαντα πράγματα», ἡ χριστιανική μας ἀποστολή εἶναι ἡ ἔμπρακτος ἀνάδειξις τοῦ ὑπαρξιακοῦ βάθους τοῦ ὀρθοδόξου «τριπτύχου τῆς πνευματικότητος», ὡς ἀδιασπάστου ἑνότητος λειτουργικῆς ζωῆς, ἀσκητικοῦ ἤθους καί ἀλληλεγγύης, τῆς πεμπτουσίας τῆς ἀξιολογικῆς ἐπαναστάσεως εἰς τόν χῶρον τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ, τήν ὁποίαν συγκροτεῖ ἡ πίστις εἰς Χριστόν καί ἡ θεοδώρητος ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Θεωροῦμεν ἰδιατέρως σημαντικόν, νά ζῶμεν τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν ὡς ἀποκάλυψιν καί βίωσιν τοῦ ἀληθοῦς νοήματος τῆς ἐλευθερίας «ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε» (Γαλ. ε’, 1).

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί μέ αἰσθήματα ἀγάπης καί τιμῆς, εὐχόμεθα εἰς ὑμᾶς τούς Τιμιωτάτους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί εἰς τά ἀνά τήν οἰκουμένην πνευματικά τέκνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εὔδρομον τό στάδιον τῆς νηστείας, ἐπικαλούμενοι ἐπί πάντας ὑμᾶς τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ ἀεί εὐφραινομένου ἐπί τοῖς ἀσκητικοῖς ἄθλοις τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Οὗ τό κράτος τῆς Βασιλείας εἴη εὐλογημένον καί δεδοξασμένον, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ,βκγ´ 
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν 

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,
ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ
* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανοικτίρμονος καί πανδώρου Θεοῦ, διάγοντες ἤδη τήν εὐλογημένην περίοδον τοῦ Κατανυκτικοῦ Τριῳδίου, εἰσερχόμεθα αὔριον εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, εἰς τό στάδιον τῆς παθοκτόνου νηστείας καί τῆς «πανσέπτου ἐγκρατείας», κατά τό ὁποῖον ἀποκαλύπτεται τό βάθος τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Παραδόσεως καί ἡ ἀνύστακτος μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας διά τήν πνευματικήν προκοπήν τῶν τέκνων της. Ὡς ὑπενθυμίζει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης (Ἰούνιος, 2016), «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπαρεγκλίτως στοιχοῦσα εἰς τε τά ἀποστολικά θεσπίσματα καί τούς συνοδικούς κανόνας καί εἰς τήν καθ᾿ ὅλου πατερικήν παράδοσιν, διεκήρυξε πάντοτε τήν ὑψίστην ἀξίαν τῆς νηστείας διά τόν πνευματικόν βίον τοῦ ἀνθρώπου καί τήν σωτηρίαν αὐτοῦ» (Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον, § 1).

Τά πάντα εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἄσειστον θεολογικόν θεμέλιον καί σωτηριολογικήν ἀναφοράν. Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀσκοῦν τό «κοινόν ἄθλημα» τῆς ἀσκήσεως καί τῆς νηστείας «ἐν παντί εὐχαριστοῦντες» (Θεσσ. Α’ ε’, 18). Ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τά τέκνα της νά διατρέξουν τόν δόλιχον τῶν ἀσκητικῶν γυμνασμάτων ὡς πορείαν πρός τό Ἅγιον Πάσχα. Ἀποτελεῖ κεντρικήν ἐμπειρίαν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὅτι ὁ γνήσιος ἀσκητισμός δέν εἶναι ποτέ σκυθρωπός, ἀφοῦ διαποτίζεται ἀπό τήν προσδοκίαν τῆς ἀναστασίμου εὐφροσύνης. Ἡ ὑμνολογία μας ἀναφέρεται εἰς τό «ἔαρ τῆς νηστείας».

Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, μακράν τῶν παγίδων τοῦ νεοπλατωνίζοντος δυϊσμοῦ καί τῆς ἀλλοτριωτικῆς «σωματοκτονίας», ὁ γνήσιος ἀσκητισμός εἶναι ἀδιανόητον νά ἀποβλέπῃ εἰς τήν ἐξουθένωσιν τοῦ «κακοῦ σώματος» χάριν τοῦ πνεύματος καί τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς ψυχῆς ἐκ τῶν βασανιστικῶν δεσμῶν του. Ὅπως τονίζεται, «ἡ ἄσκηση, στήν αὐθεντική ἐκφρασή της, δέν στρέφεται κατά τοῦ σώματος, ἀλλά κατά τῶν παθῶν, ἡ ρίζα τῶν ὁποίων εἶναι «πνευματική», ἀφοῦ «πρωτοπαθής» εἶναι ὁ νοῦς. Μᾶλλον τό σῶμα δέν εἶναι ὁ μέγας ἀντίπαλος τοῦ ἀσκητῆ».

Ἡ ἀσκητική προσπάθεια ἐπιδιώκει τήν ὑπέρβασιν τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, χάριν τῆς «οὐ ζητούσης τά ἑαυτῆς» ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἐγκλωβισμένος εἰς τόν ἑαυτόν του, εἰς τό «ἀδηφάγον ἐγώ» καί τάς ἀκορέστους ἐπιθυμίας του. Ὁ ἐγωκεντρικός ἄνθρωπος συρρικνώνεται, χάνει τήν δημιουργικότητά του, κατά τό ἔξοχον, «ὅ,τι δίνουμε πολλαπλασιάζεται, ὅ,τι κρατᾶμε γιά τόν ἑαυτό μας εἶναι χαμένο». Διά τόν λόγον αὐτόν, ἡ σοφία τῶν Πατέρων καί ἡ πεῖρα τῆς Ἐκκλησίας συνδέουν τήν περίοδον τῆς νηστείας μέ τήν «δαψίλειαν τῆς ἐλεημοσύνης», μέ ἔργα εὐποιϊας καί φιλανθρωπίας, τά ὁποῖα εἶναι ἔνδειξις ὑπερβάσεως τῆς φιλαυτίας καί ὑπαρξιακῆς πληρότητος.

Ἡ ὁλιστικότης εἶναι ἐν παντί καιρῷ τό χαρακτηριστικόν τῆς ζωῆς ἐν Ἐκκλησίᾳ. Λειτουργική ζωή, ἄσκησις καί πνευματικότης, ποιμαντική μέριμνα καί ἐγκόσμιος καλή μαρτυρία, εἶναι ἔκφρασις τῆς ἀληθείας τῆς πίστεώς μας, στοιχεῖα ἀλληλένδετα καί ἀλληλοσυμπληρούμενα τῆς χριστιανικῆς μας ταυτότητος, μέ κοινόν σημεῖον ἀναφορᾶς καί κατεύθυνσιν τήν Βασιλείαν τῶν Ἐσχάτων καί τήν ἐν αὐτῇ πλήρωσιν καί πληρότητα τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἐνῷ ἡ ἐκκλησιαστική ζωή εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις της ἀντανακλᾷ καί εἰκονίζει τήν ἐρχομένην Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐκεῖνο τό ὁποῖον, ὅπως ὑπογραμμίζει μετ᾿ ἐμφάσεως ὁ προσφάτως ἐκδημήσας πρός Κύριον μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης «ἐκφράζει τήν Ἐκκλησία στήν πληρότητά της» (Βασιλείας Θεοῦ ἐκτύπωμα, Μέγαρα 2013, σ. 59). Ἡ «καθαρά κοινωνία», ἡ ἐκκλησιοποίησις τῆς ὑπάρξεώς μας, ὡς μετοχή εἰς τήν Θείαν Εὐχαριστίαν, εἶναι τό «τέλος» τῆς νηστείας, ὁ «στέφανος» καί τό «βραβεῖον» τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων (βλ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τόν Ἠσαΐαν Ὁμιλίαι, στ’: Εἰς τά Σεραφείμ, PG 56, 139).

Σήμερον, εἰς ἐποχήν ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς, ὅπου ὁ ἄνθρωπος «προσδίδει μεγάλη σημασία σέ ἐντελῶς ἀσήμαντα πράγματα», ἡ χριστιανική μας ἀποστολή εἶναι ἡ ἔμπρακτος ἀνάδειξις τοῦ ὑπαρξιακοῦ βάθους τοῦ ὀρθοδόξου «τριπτύχου τῆς πνευματικότητος», ὡς ἀδιασπάστου ἑνότητος λειτουργικῆς ζωῆς, ἀσκητικοῦ ἤθους καί ἀλληλεγγύης, τῆς πεμπτουσίας τῆς ἀξιολογικῆς ἐπαναστάσεως εἰς τόν χῶρον τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ, τήν ὁποίαν συγκροτεῖ ἡ πίστις εἰς Χριστόν καί ἡ θεοδώρητος ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Θεωροῦμεν ἰδιατέρως σημαντικόν, νά ζῶμεν τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν ὡς ἀποκάλυψιν καί βίωσιν τοῦ ἀληθοῦς νοήματος τῆς ἐλευθερίας «ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε» (Γαλ. ε’, 1).

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί μέ αἰσθήματα ἀγάπης καί τιμῆς, εὐχόμεθα εἰς ὑμᾶς τούς Τιμιωτάτους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί εἰς τά ἀνά τήν οἰκουμένην πνευματικά τέκνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εὔδρομον τό στάδιον τῆς νηστείας, ἐπικαλούμενοι ἐπί πάντας ὑμᾶς τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ ἀεί εὐφραινομένου ἐπί τοῖς ἀσκητικοῖς ἄθλοις τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Οὗ τό κράτος τῆς Βασιλείας εἴη εὐλογημένον καί δεδοξασμένον, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ,βκγ´
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν